สาวนักดาบกับนักประวัติศาสตร์ต่างโลก

ผม อักษร กลอนทอง ปัจจุบันเป็นนักประวัติศาสตร์สาขาสงครามศตวรรษที่20 ถึงจะไม่ใด้จบสาขาประวัติศาสตร์มาโดยตรงก็เถอะ 

เอาตามตรงคือผมจบป.โทสาขาวิศวกรรมป้องกันประเทศ เพราะตอนเด็กๆมีความฝันอยากสร้างรถถัง 

ไม่ใช้เพราะเป็นเด็กมีปมอยากสร้างอาวุธสงครามไปบึ่มบ้านใครหรอกนะ แค่ชอบการออกแบบ แค่นั้นจริงๆ 

และด้วยนิสัยของผม ที่เป็นคนมักใหญ่ไฝ่สูง อยากทำอะไรต้องได้ทำ จนเรียนผ่านป.โทอย่างทุลักทุเล เกือบไปไม่รอด แต่ก็รอดมาได้

ทำไมผมถึงกลายเป็นนักประวัติศาสตร์แทนที่จะเป็นวิศวกรละ คำตอบง่ายๆคือ นี้ไม่ใช้ยุคของสงครามที่ใช้อาวุธต่อสู้กันอีกต่อไป แต่นี้เป็นยุคที่อาวุธที่ทรงพลังที่สุดคือ "เงิน" 

ผมก็เคยเข้าไปทำงานในบริษัทผลิตอาวุธอยู่หรอก ฝ่ายงานวิจัย เคยยื้นแบบรถถังเบาไป แต่ก็เด้งตามระเบียบ สาเหตุคื่อ "ไม่มีทุน" และอีกสาเหตุคือ "ไม่ตรงความต้อวการของกองทัพ" ดูเหมื่อนกองทัพต้องการอาวุธโจมตีระยะไกลมากกว่า ก็เลยมีงานวิจัยปืนใหญ่พิสัยไกลจำนวนมากเลย มีเป็นกว่า 50 รุ่นเห็นจะได้ และด้วยที่ผมมีแนวความคิดที่ขัดแย่งในกลุ่มงาน ไม่นานผมก็เด้งออก

ในช่วงนั้นก็เตะฝุ่นเป็นเดือน ไม่มีงานทำ ถึงจะมีงาน part time อยู่บ้าง แต่มันก็เป็นงานรับจ้างธรรมดาๆ เป็นลูกจ้างเขาบ้าง ซ้อมของขายบ้าง บอกตรงๆเลยคือช่วงนั้นเป็นช่วงที่น่าเบื่อที่สุดเลย ตามภาษาเด็กจบใหม่ๆ 

แต่ก็มีอยู่ช่วงหนึ่งที่ผมไปอยู่กับน้องสาวของผม เธอทำงานเป็นผู้จัดการร้านอาหารดังในห้างใหญ่ๆ เธอเห็นผมเตะฝุ่นมานาน เลยจะให้ผมอยู่ด้วย โคตรไร้ศักดิ์ศรีเลย ให้น้องตัวเองเลียง ไม่พอ เป็นน้องสาวอีก แต่ก็ได้ทำใจอะนะ (T_T) ช่วงนั้นผมเลยว่างมาก ผมเลยงัดความรู้ประวัติศาสตร์สงครามโลกมาเขียนเรียงเหตุการ และส่งสํานักพิมพ์แม่ง ตอนแรกๆก็ทำไปเล่นๆเพราะไม่มีอะไรทำ แต่สํานักพิมพ์เขาก็รับตีพิมพ์ ก็ยังไม่ได้คิดอะไรมากมาย แต่ก็ตกใจที่งานเขียนของผม ดันดังเป็นพรุแตกซะงั้น 

ด้วยนิสัยที่แม้แต่ผมยังรำคาญ "ความมักใหญ่ ไฝ่สูง" บวกกับเวลามหาศาล ก็เลยเขียนหนังสือความรู้ประวัติศาสตร์สงครามโลก สงครามเย็น ความขัดแย่ง ผู้นำต่างๆนาๆ เป็นสิบๆเล่ม ไม่นานผมก็ได้เชิญออกรายการทีวี นานๆเข้าก็ได้งานไปทำวิจัยที่ต่างประเทศ งานแรกนี้จำได้เลย เป็นงานวิจัยโครงสร้างของสนามเพลาะในสงครามโลกครั่งที่หนึ่ง เป็นช่วงที่บ้างานที่สุดในชีวิตเลย

แต่พอนานๆไป ผมก็เริ่มรำคาญความดังของผม เพราะถ้าผมไปที่ใหนโดยไม่ได้ใส่แว่นกันแดดละก็ จะต้องมีคนเดินมาถามตลอดว่า "คุณอักษรรึเปล่าครับ?" จนรู้สึกถึงความรู้สึกที่ได้เป็นคนดังเลย และไม่เคยคิดไม่เคยฝันเลยว่าจะได้กลายเป็นคนดัง เอาปวดหัวเลยละ

และตอนนี้ ในปัจจุบัน ผมก็ได้กลายเป็นนักประวัติศาสตร์เป็นที่เรียบร้อย และในตอนนี้ ผมก็กำลังนั้งเครื่องบินเจ็ตส่วนตัว เออ... ไม่ใช้ของผมหรอก ของคนจ้างงานผม กำลังบินไป Berlin อย่างรวดเร็ว ดูเหมื่อนงานนี้จะเป็นงานใหญ่มากด้วย ขนาดให้ผมนั้งเครื่องเจ็ตส่วนตัวเนีย แต่นี้ก็ไม่ใช้ครั้งแรกหรอก แต่ก็อดตื่นเต้นไม่ได้เช่นกัน 

"อีก 3 ชั่วโมงจะถึงเหรอ" 

"ขอให้เป็นงานใหญ่จริงๆเถอะ"

นี้ก็เป็นนิยายแรกของผมนะครับ แน่นอนต้องมีคำผิดร้อยเปอร์เซ็นต์ ถ้าเจอคำผิดก็พิมพ์บอกผมในคอมเมนได้นะครับ อ่านอาจจะมึนๆหน่อยก็ต้องขออภัยด้วยนะครับ อยากจะบอกตรงนี้ว่า ผมอาจจะไม่อัปแบบสม่ำเสมอ เพราะผมก็มีงานต้องทำด้วยเช่นกัน และเลวร้าย อาจจะทิ้งเรื่องนี้เป็นเลยก็ได้ เลยยังไม่อยากให้คาดหวังอะไรมากมายนะครับ 

เรื่องนี้ก็เป็นเรื่องแนวรักเดียวนะครับ ไม่มีฮาเร็ม ยาโอย ยูริแน่นอน แต่ก็ไม่ได้เน้นรักๆอะไรมากมาย หลักๆก็เรื่องสร้างอาวุธ พัฒนาชาติอะไรเทือกนั้น ก็จะออกแนวเจาะสายคนชอบรถถังด้วย เพราะผมก็ชอบรถถังเหมือนกัน หึๆ

ใครอยากวาดรูปส่งตัวละครก็ทำได้นะครับ อยากมีรูปประดับนิยายอยู่นะ แต่ก็ไม่ได้คาดหวังอะไรนะครับ อ่านชิวๆเถอะครับ งานนี้ผมทำไม่จริงจังอยู้แล้วละ

ลักษณะของอักษร ก็ประมาณชายไทยนี้แหละ ผมดำ หน้าตาคมคาย มีเครานิดๆ สูง 176 เซนติเมตร หุ่นธรรมดาๆ

ส่วนตัวละครอืน จะบอกในตอนละกันเนอะ อิๆ